sobota, 22 września 2012

Gorsza Droga



Wieczorne bezchmurne niebo dawało światło uliczkom i mimo braku latarni, panował na nich przyjemny półmrok. Księżyc świecił jasno niczym zawieszona wysoko nocna lampeczka w kształcie niemal idealnego koła. Długa, jasna smuga Drogi Mlecznej rozświetlało dachy domów, tworząc niepowtarzalny efekt, który w połączeniu z głuchym stukaniem adidasów o nowy chodnik zdawał się władać całym światem.
Nigdy nie zwykł zachwycać się takimi widokami i tym razem zdania nie zmienił. Jego przymknięte, wypełnione determinacją oczy były równie znudzone i zobojętnione, co wcześniej. Zaniedbana kruczoczarna grzywka podskakiwała wesoło na jego czole w równomiernym rytmie jego kroków.
Patrząc tępo przed siebie starał się nie myśleć o niczym. Ale wszechobecna cisza wręcz zmuszała do refleksji. Więc myślał. Myślał, ale nie do końca wiedząc, o czym. Starał się skierować strumyczek swoich przemyśleń na mało krępujące tematy. Nie chciał utonąć w morzu złych myśli.
Dlatego skupił się na liczeniu mijanych domów. Patrzył na każdy i zauważał podobieństwo między parami, czasem wracając dalej w tył. Każdy dom był w jakimś stopniu podobny do innego. Jakby poszczególni właściciele bali się postawić na indywidualność. Te dwa miały dachy pod tym samym kontem… te dwa takie same ogrodzenia… inne znowu identycznie ukształtowane oczka wodne a jeszcze inne drzwi tych samych fasonów a nawet kolorów. Firanki w oknach też wydawały się dziwnie podobne. Jakby ta sama stara dziergaczka nie chciała zmienić swojego ulubionego wzoru.
Ulica wydawała się nie mieć końca. Długie, mroczne cienie wydawały się wypełzać spod każdych drzwi przez święcące tuż nad nimi lampy.


Nowe osiedle, nowe otoczenie i on sam w czasie trwającej już od parunastu minut ciszy nocnej. Do domu miał jeszcze dobre dwa kilometry. Ale odległość nie robiła na nim wrażenia, mimo, że droga do pokonania zdawała mu uciekać spod nóg i wydłużać się zamiast skracać.
Bez nieodłącznych słuchawek, bez puszczanej głośno muzyki. Wydawał się nie być sobą. Jakby dodać do tego proste dżinsowe spodnie i prosty, krótki t-shirt, stał się zupełnie inną osobą. Ale tylko z zewnątrz. Odwyk nie zadziałał na jego upodobania, na jego charakter. Zadziałał tylko na bunt. I to w przeciwny niż powinien sposób. Jeśli będzie trzeba, spędzi kolejne cztery miesiące w poprawczaku, ale nigdy nie da siebie nikomu zdominować. On zawsze jest sam i tak już zostanie. Przywykł do samotnego bronienia swoich racji. I nigdy nikogo nie prosił o pomoc. Ludzie, których przez odsiadką uważał za przyjaciół, odwrócili się od niego i został całkiem sam. Ale jemu nie robiło to różnicy. Nawet nie miał im tego za złe. W końcu, co komu po kimś takim, jak on.
Da sobie radę sam. Bez niczyjej pomocy.
Ta myśl poprawiała mu humor. I sprawiał, że chciał iść dalej, że przyspieszał kroku a serce zaczynało odważniej wybijać rytm jego życia.
Szedł krokiem równym, lekko sprężystym, ale nie przesadnie wesołym. Głowę miał w górze, tylko co jakiś czas zahaczając kątem oka biel adidasów. Biel wydawała się świecić w ciemności swoją czystością. Patrząc teraz przed siebie widział już zamazane widmo przecinającej osiedle i jednocześnie je kończącej ulicy.
Samochody nie pędziły po niej, błyskając szaleńczo światłami i wyjąc swoje monotonne pieśni tak, jak powinny. Tylko co jakiś czas jeden samotny przetoczył się powoli, oświetlając odblaskowe znaki i pasy na asfalcie.
A on szedł dalej. Po paru minutach dotarł do ulicy. Jeden z owych samotników zbliżał się właśnie do miejsca, w którym chłopak postanowił przejść. Nie zatrzymał się jednak i ruszył nie zwalniając kroku prosto przez ulicę, ignorując oznaczone białymi pasmami przejście dla pieszych.
Czarna honda przejechała tuż przed nim, niemal nie najeżdżając na jego stopy.
Samochód zawył wściekle i błysnął chłopakowi przed nosem rozwścieczoną twarzą kierowcy. Mężczyzna pogroził mu ręką, ale oprócz potarganej pędem powietrza grzywki nie doczekał się żadnej reakcji ze strony chłopaka. Może poza tym, że z pogardą przymknął bardziej oczy.
Po kolejnych paru… może parunastu minutach stanął przed swoim blokiem. Właściwie, to nie był to już „jego blok”. To był tylko budynek mieszkalny, w którym zwykł sypiać on i jego „rodzina”. Wraz z przeprowadzką przestał uważać to miejsce za należące do niego. Teraz żadne miejsce nie było jego. On nie miał już swojego miejsca.
Musiał nauczyć się radzić sobie z ogromniejąca w głowie pustką. Pustką, która zaczęła już przesłaniać jego poglądu o braku potrzeby posiadania sensu bytu. Potrzebował oparcia. Czegoś, co pozwoliłoby mu… z czystym sumieniem wstać rano z łóżka.
Ale nie miał czegoś takiego. Stracił wszystko, co posiadał wraz z momentem, kiedy zabierano go z domu. Swoją drogą, był już wrzesień. Rozpoczął się nowy rok szkolny a uczniowie zaczynali już powoli na nowo przyzwyczajać się do szkolnego trybu życia. Pod blokiem nie wałęsały się już żadne dzieci. Wszystkie zapewne słodko już spały, podczas kiedy w wakacje biegałyby tu jeszcze przez dobrą godzinę.

Część pisanej bardzo dawno temu opowieścio-książki :D 

1 komentarz:

  1. Niezłe... Wciągające. Fajnie się czytało choć troche cieżko mi na sercu po tym fragmencie. Ten bohater kogoś mi przypomina... Ale... Czegoś brakuje ... Choć wierzę, że będzie później. Ja chcę więcej ._.
    Będzie dalsza część ?
    Czekam z niecierpliwością i weny życzę
    ~xMidziak

    PS Wiem... Nie umiem pisać komentów ...

    OdpowiedzUsuń